Eline Steenhaut (30) schrijft in de derde week waarin het coronavirus ons openbare leven plat legt wat er in haar opkomt. Ze is een creatieve ziel met veel interesse voor politiek en muziek. Eline is een van de actieve leden van PVDA binnen de werkgroep Leuven. Hoe en waarmee komt zij de tijd door?
"In Leuven blijven we massaal in ons kot, wat ik heel erg voel wanneer ik dan toch naar buiten ga om een wandeling te maken of een snel bezoekje aan de supermarkt te brengen."
Het is moeilijk, voor iedereen. Mama mag niet meer langskomen om mijn was op te halen, ik wil mijn kleine neefje zien, maar dat mag niet en zelf heb ik al heel mijn leven ademhalingsproblemen, waardoor ik extra op mijn hoede ben voor dit ingrijpende virus.
extra op mijn hoede voor dit virus
Ergens heb ik zin om vrij te zijn, om te zwemmen in een zuiver meer of te stappen naar hoge bergen toe, ergens in de natuur. Om te reizen en opnieuw naar Zuid-Afrika te trekken, olifanten te zien, een uitstap te maken naar Kaapstad en de wijnroute te volgen. Het ‘Forbidden Fruit Effect’ leerde ik jaren geleden kennen tijdens mijn studies, en het is meer relevant dan ooit. Dit betekent dat wanneer iets verboden, gevaarlijk of moeilijk is, het net meer aantrekkelijk wordt. Zo heb ik ontzettend veel zin om te sporten, terwijl ik meestal allerlei excuses verzin om dat niet te doen. En nu… tsja, zie ik meer eenden op straat in plaats van mensen, het klimaat kikkert op en ik geef een high five aan eenzame joggers, op afstand weliswaar.
Ik hoef me niet te vervelen, er is Netflix, er zijn boeken, potloden en tekenpapier. Daarnaast is het ook eens tijd voor een lenteschoonmaak, maar iedereen die me kent weet dat ik een hekel heb aan kuisen. Bovendien heeft ook niemand – behalve ikzelf – last van mijn rommelkot, aangezien hier toch niemand langskomt, buiten de pizzaleverancier, en die mag zelfs niet binnenkomen.
Ik hou vol, schrijf, lees, teken en heb veel aan goede muziek.
