Eline Steenhaut (30) schrijft in de tweede week waarin het coronavirus ons openbare leven plat legt wat er in haar opkomt. Ze is een creatieve ziel met veel interesse voor politiek en muziek. Ze schrijft over beide passies, afgewisseld met persoonlijke verhalen. Eline is een van de actieve leden van PVDA binnen de werkgroep Leuven. Hoe en waarmee komt zij de tijd door?
Toen ik begin dit jaar moest verhuizen heb ik toch wel even getwijfeld. Samenhuizen leek me fijn en ik bezocht een groot gemeenschapshuis in Korbeek-Lo met een tuin en een recreatieruimte. Anderzijds zou het misschien wat lastig worden om een badkamer en keuken te delen met 15 anderen, kwestie van je privacy te behouden. Bovendien wilde ik toch liever in het centrum van Leuven wonen, op wandelafstand van cafés, restaurants, cultuurcentra en ‘mijn’ onmisbare bibliotheek. Het werd dus een kleine studio met een ideale ligging, maar toch ook rustig hier aan de achterzijde van het gebouw.
blijf in uw kot...
Het ging goed, ik begon weer vaker uit te gaan, vatte een tekencursus aan, startte met vrijwilligerswerk en leerde op die manier toch al wat nieuwe mensen kennen. En toen kwam er het coronavirus… In een mum van tijd moesten alle evenementen eraan geloven, een dag later sloten alle eet- en drinkgelegenheden en 24 uur daarna werd ook de cursus afgelast. We krijgen wel online-opdrachten, maar de eerste begon al met “Vraag een huisgenoot om te poseren”, tja, daar zit je dan. Op amper een week tijd werd “Kom meer buiten” plotsklaps omgedraaid naar ‘Blijf in uw kot”. Uiteraard heb ik heel veel begrip voor deze strenge, doch noodzakelijke maatregelen, maar de vraag speelt toch of ik niet beter voor een gemeenschapswoning had gekozen. Zonder een partner, gezin of huisgenoten wordt het immers al snel een eenzame bedoening in deze tijden.
genieten van 'n wandeling in het park
Me bezighouden is tot nu toe geen probleem, want lezen, tekenen en schrijven kunnen perfect thuis. Een wandeling in het park mag gelukkig ook nog, en ik geniet er des te meer van nu zowat alle activiteiten on hold zijn gezet. Er kwam dan ook spontaan een glimlach op mijn gezicht toen ik langs het parkje liep waar we als eerstejaarsstudenten kwamen lunchen tijdens de blokperiode, en het bio winkeltje met die lekkere vegetarische salades en verse groenten was er ook nog steeds. Al is het ook wel verleidelijk om een xxl-pizza te bestellen en deze samen met mijn beste vriend voor de televisie te verorberen.
hart onder de riem van alleenwonenden
Wat me echter wel ongerust maakt is de duurtijd van deze crisis, waarvan niemand weet wanneer deze eindigt. Want snakt niet iedereen over enkele weken (of nu al) naar een terrasje, een goed feestje of het weerzien met verre vrienden? Lopen we binnenkort massaal tegen de muren op? Ik steek alvast een hart onder de riem van allen die alleen wonen en niet over een grote vriendenkring beschikken. Hiermee bedoel ik niet dat samenwonenden het gemakkelijker hebben (raken die elkaar niet beu na een tijdje ;)), maar bekijk deze tekst eerder als mijn persoonlijke ervaring met onze lock-down light. Courage!
