Eline Steenhaut schrijft in de eerste week waarin het coronavirus ons openbare leven plat legt wat er in haar opkomt. Over het verdomde virus, onze plotse meegaandheid en ook over rijkdom: als je toevallig kunt kiezen in welke villa je vandaag wilt wonen. Dat steekt schril af tegenover de mensen die geen keus hebben en dagelijks op de werkvloer moeten opdraven. Over bezoek, respect en voor elkaar klaar staan...
Het is niet meer weg te slaan uit het nieuws, dat verdomde coronavirus. Zoveel mensen moeten thuisblijven en zijn technisch werkloos, en van velen hoorde ik dat ze zich reeds dood vervelen terwijl anderen deze situatie met veel creativiteit aanpakken. Met mijn dokter had ik een videoconsultatie, ik sprak voor het eerst online met de baby van mijn zus en de lesgeefster van de tekencursus die is afgelast richtte een platform op om toch nog lessen te voorzien. Voor mijn vrijwilligerswerk bij PVDA ga ik morgen ook mensen telefoneren om hun een hart onder de riem te steken en hen te vragen of we iets voor hen kunnen betekenen. De solidariteit is (bij bijna iedereen) sterk aanwezig in het stille centrum van Leuven en dat kan ik alleen maar toejuichen!
Een armetierig loon of een riant parlementsloon...
Anderzijds plaats ik toch even een kanttekening bij al die plotse meegaandheid. In tijden van crisis zijn we er voor elkaar, terwijl dat anders wel wat minder geldt. Dan denk ik bij voorbeeld aan politici die eerst stevig besparen in de cultuursector en nu schaamteloos verkondigen dat we diezelfde branche moeten steunen door het geld van onze concert- en festivaltickets niet terug te vragen. Want voor de individuele burger betreft dit ‘maar een kleinigheid’. Om armoede wordt maar weinig gegeven door de regering, zo blijkt. Wie werkzoekend of ziek is krijgt een armtierige uitkering, terwijl vele parlementsleden elke maand een riant loon opstrijken. In sommige bedrijven zien we hetzelfde patroon, want terwijl de CEO beslist in welke van de villa’s hij/zij zal verblijven moet het personeel dagelijks opdraven op de werkvloer. Ja, AB Inbev, ik kijk naar jullie…
Deze middag las ik een Facebookcommentaar dat ongeveer zo luidde: “De mensen die nu moeten thuisblijven zullen eindelijk eens beseffen dat dit voor anderen, zoals ouderen en armen, een dagdagelijkse realiteit is”. Erg cynisch, toegegeven, maar er zit wel een grond van waarheid in en ik begon me plotseling wat te schamen, want eerlijk gezegd heb ik mijn alleenstaande oma al veel te lang niet meer bezocht. Daarnaast speelde de gedachte dat er inderdaad personen en gezinnen zijn die op elke cent moeten letten en genoodzaakt zijn om uitstappen te vermijden omdat er anders geen eten op tafel terechtkomt. De coronacrisis is voor iedereen vervelend, maar geeft ons ergens ook wel een wake-up call.
Daarom, lieve mensen, vind ik het belangrijk om voor elkaar te zorgen en dan zeker voor de kwetsbaren in onze maatschappij. Respect voor de hulpverleners, het winkelpersoneel en iedereen die een tandje bijsteekt in deze moeilijke periode. Veel liefs dus en ik sta klaar voor jullie als dat kan en mag!
