Farman Sabir (32) komt uit Iraaks-Koerdistan. Hij is zeven jaar geleden naar België gekomen als politieke vluchteling en hij is sociaal cultureel werker. Sinds vorig jaar is Farman verantwoordelijke voor de werking van PVDA Leuven. Op Facebook schreef hij een heel persoonlijk bericht. In nog geen dag kwamen daar 250 likes en hartjes op plus nog eens 150 geschreven reacties. Een bijzonder verhaal over verlangen en over de angst voor het coronavirus.
Ik ging 20 maart even, voor een week terug naar Koerdistan op bezoek bij mijn ouders. Mijn ouders hadden me afgeraden om terug te keren omwille van de onveilige situatie daar. Ze vertelden me dat er op 3 weken tijd minstens 15 journalisten en sociaal werkers ontvoerd zijn geweest. Ik was daar ook journalist en sociaal werker.
Maar toch, stel je voor dat het er veilig geweest zou zijn. Dan kon ik sowieso niet terug keren omwille van Corona-crisis…
Het is al acht jaar dat ik mijn ouders mis. Dat is al 8 jaar dat ik elke dag in mijn gedachten een virtuele knuffel aan mijn zoon geef via Skype en Messenger. Dat is pijnlijk hoor 😥
dan moet ik zeggen dat 't goed met me gaat
En nu, zit ik tussen vier muren en er is niemand die mij kan troosten. Er zijn wel veel vrienden en kameraden die mij vragen hoe het met mij gaat. Maar dan moet ik zeggen dat het goed met mij gaat. Anders moet ik dagelijks tientallen keren dit verhaal opnieuw vertellen.
Wat mij sterk houdt is dat ik dagelijks verschillende mensen kan helpen door naar hun te bellen en vragen hoe het met hen gaat? Wat hebben ze nodig? Op die manier verzet ik mijn gedachten. En dagelijks heb ik wel een goede babbel met Alex met zijn flauwe mopjes maar ook soms met zijn scherpe emotionele uitingen over zijn moeder in het rusthuis. Of over zijn overleden vader die elke zaterdag een gesprek daarmee heeft in de kerkhof. Of met Jef die uren kan bezig blijven over zijn liefde voor zijn overleden vrouw. Ze waren al langer dan 55 jaar gelukkig getrouwd en 5 maanden geleden heeft zij hem voor altijd verlaten.
Even terug naar twee mensen die ik het meest mis, namelijk mijn zoon en mijn moeder. Mijn zoon verveelt zich en hij kan dat niet begrijpen, waarom mag hij niet terug naar school? Hij is maar 12 jaar. Ik moet veel moeite doen om hem te laten begrijpen dat het coronavirus heel gevaarlijk is en hier gaat het over leven en dood. Dan zei hij mij "Papa Farman, dat neemt het toch niet weg dat dat hard en moeilijk is".
Ja, Karo, mijn zoon, ik weet het. Dat is heel hard en moeilijk maar toch moeten we ons inhouden en thuis blijven, vertelde ik hem.
Mijn moeder, zij is bijna gek aan het worden om mij nog eens terug te zien. Soms wenen we samen, of lachen we samen met alle grappige situaties die we samen mee gemaakt hebben. Dat doet deugd. Maar toch wil ik haar in echt zien. Dan zal ik haar in het echt knuffelen en ruiken. Weet je dat de geur van mijn moeder het beste geur is?! Zij ruikt zo lekker.
Je was en bent de beste leerkracht
Moeder, weet je dat ik je heel hard mis? Weet je dat ik van je hou MA? Je was en bent de beste leerkracht die ik ooit had in mijn leven. Je hebt mij geleerd dat het leven zoals een touw is dat ik meesleurde. Wanneer het touw gescheurd is, moest ik dat terug aan elkaar knoppen, terug vasthouden en zo verder gaan met mijn leven. Als ik dat niet kon terugknopen, moest ik dat stukje dat ik vast had, vasthouden en daar mee verder.
Moeder, nu is het touw gescheurd en het is moeilijk om dat stukje dat ik vast heb, te blijven vasthouden en daarmee verder gaan. Nu maak ik me niet zoveel zorgen over dat ik niet even op bezoek mag terugkomen. Maar wel maak ik me meer dan ooit zorgen over je gezondheid. Het coronavirus is overal. Moeder, het is verdorie niet makkelijk.
