Interview door Toon Christianen in het kader van zijn opleiding journalistiek, met Line De Witte, lijsttrekker van de Leuvense PVDA.
Minder dan een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen lijkt menig politieke partij zich nu al volop klaar te stomen. Volgens de laatste grote peiling hoort PVDA, samen met Vlaams Belang, bij de twee sterkst gestegen partijen. Voldoende redenen om na te gaan wat de speerpunten van PVDA zijn, en vooral: wie is die jonge, geëngageerde politica, luisterend naar de naam Line De Witte. “We hebben een totaal ander beleid nodig, met andere keuzes. Wij zijn de enige stem die dat vertolkt.”
Line, onlangs hebben jullie een campagnefilmpje gemaakt waarin jullie peilen naar de meningen van enkele Leuvenaars. Waarom precies?
Aan de hand van die bevraging willen we nagaan wat de Leuvenaars écht bezighoudt. Wij zijn een partij die de straat optrekt en we peilen naar de meningen van stadsbewoners. Onbetaalbare woningen, armoede bij de Leuvenaars, te dure openbare diensten,… De meningen van in totaal 2200 Leuvenaars zullen onze speerpunten bepalen.
2200?
Dat richtaantal heeft een symbolische waarde, omdat we met 2200 stemmen een verkozene zouden hebben in de gemeenteraad. Dat moet zeker… normaal gezien wel lukken. Tijdens de nationale verkiezingen van 2014 haalden we dat aantal alleszins al in Leuven.
Stel dat jullie een zetel halen, behoort een linkse meerderheid met SPA, Leuvens grootste partij, dan tot de mogelijkheden?
Daar kan ik moeilijk a priori een antwoord op geven. Wij werken volgens het principe ‘straat-raad-straat’, echte verandering komt van op de straat, door strijd. Verwezenlijkingen als de sociale zekerheid, een 8-uren werkdag en algemeen stemrecht zijn er gekomen omdat mensen keihard in opstand zijn gekomen. Niet omdat een slimme parlementariër dat wil. Voor mezelf zie ik een rol weggelegd om die beweging op straat te ondersteunen. Als een soort van spreekbuis die onrechtvaardigheden aankaart en zo het geweten van bepaalde mensen probeert te schoppen. Of ik al dan niet met een andere partij in een beleid stap, hangt dus enerzijds af van wat die partij zegt, maar anderzijds ook of het mijn basiswerk versterkt. We willen de mensen, jong en oud, betrekken.
Als je niet leeft zoals je denkt, ga je denken zoals je leeft.
Als leerkracht en sociologe sta je op de eerste rij. Maar is het wel correct om kleur te bekennen als je omgaat met jongeren?
Iedereen heeft een kleur. Of je nu opkomt voor een politieke partij of niet, iedereen heeft een mening en dat is niet verkeerd. Veel mensen denken daarentegen dat ze neutraal zijn en daarin schuilt volgens mij het grootste gevaar. Neutraliteit willen overbrengen, terwijl je het van nature niet bent, creëert het gevaar om mensen af te straffen op hun mening. Het is belangrijk dat leerlingen hun mening kunnen geven en die ook kunnen beargumenteren, wat die mening ook is. Een leerkracht mag leerlingen geen mening opleggen. Ik vind het vooral belangrijk om hen te leren nadenken.
Welke veranderingen, zou je, als ervaringsdeskundige, doorvoeren in het onderwijs?
Ik pleit voor volledig gratis onderwijs. Er zijn te veel drempels voor kwetsbare leerlingen. Een jong kind uit een lager opgeleid milieu begint al met een achterstand in vergelijking met een kind uit een hoger opgeleid milieu. Zo wordt ongelijkheid in de hand gewerkt. We kunnen onze mosterd halen bij het Fins systeem met een bredere eerste graad, waar leerlingen nog niet zo definitief moeten kiezen welke richting ze uit willen gaan. Ook kleinere klasgroepen en meer individuele begeleiding zijn noodzakelijk.
Kan men onze klasgroepen wel zomaar opdelen in kleinere groepen? Dat vergt een enorm budget en dat is -gezien alle besparingsmaatregelen- niet voor handen.
Er is geld genoeg in België. Recent bleek nog maar eens hoeveel geld er verstopt wordt in allerhande belastingsparadijzen, daarnaast betalen bedrijven als Inbev quasi geen belastingen. Het gaat om een keuze: waar willen we als samenleving in investeren? Het onderwijs lijkt me daarin zeker cruciaal. Maar deze regering heeft in 2014 beslist om 800 miljoen te besparen op onderwijs. Men heeft bovendien het M-decreet doorgevoerd waarbij men wil evolueren naar een inclusieve school met meer diversificatie in de klassen. Ik vind inclusie heel goed, maar dan moeten er middelen voor zijn. Want eerlijk is eerlijk, het M-decreet is een verdoken besparingsmaatregel. We hebben geen extra middelen en geen extra omkadering gekregen. Terwijl we wel extra leerlingen, vaak met allerhande specifieke problemen, in de klassen krijgen. Leerkrachten kunnen zoveel leerlingen onvoldoende opvolgen. Zowel leerlingen als leerkrachten zijn daar dus het slachtoffer van.
Want eerlijk is eerlijk, het M-decreet is een verdoken besparingsmaatregel.
Is het wel mogelijk om dergelijke problemen op te lossen met een kiessysteem als het onze? Een winnende partij kan (on)gewild in de oppositie belanden. De partijen kiezen immers onderling wie bestuurt. Is ons kiessysteem dan wel zo democratisch?
Binnen een democratie beslist het volk. Maar we kunnen ons toch vragen stellen in hoeverre dat bij ons nu echt altijd het geval is. We mogen om de vijf jaar een bolletje kleuren en kiezen wie ons vertegenwoordigt, maar dan kunnen die partijen maatregelen doorvoeren waar niemand voor gestemd heeft, zoals de verhoging van de pensioenleeftijd, miljarden investeren in gevechtsvliegtuigen en besparen op onderwijs. Democratie is meer dan een bolletje kleuren. We moeten de mensen écht betrekken.
Mag ik daaruit concluderen dat politici veel sneller -niet na pakweg vijf jaar- afgerekend mogen worden op hun daden?
Absoluut, dat is het minimum. Referenda kunnen daar ook een interessante piste in zijn, maar dan moeten ze ook wel bindend zijn. In ons land hebben we echter volksraadplegingen, die helaas niet bindend zijn. Dus ongeacht het resultaat ligt de finale beslissing gewoon bij de bestuurders.
Zou je niet willen zetelen in het Vlaams Parlement? Dan kan je dergelijke problemen fundamenteel aanpakken. Bovendien ben je een jonge, geëngageerde vrouw. Daar heeft de politiek nood aan.
Op termijn wel denk ik, maar wij zeggen als PVDA altijd: wij gaan het niet voor jullie oplossen. We moeten dat samen doen, door een beweging op te bouwen. Als in het parlement zitten kan helpen om die beweging uit te bouwen, dan doe ik dat zeker. Wij hebben als partij ook de afspraak dat volksvertegenwoordigers leven aan een gemiddeld werknemersloon. Als je niet leeft zoals je denkt, ga je denken zoals je leeft. Veel parlementariërs hebben veel geld, zij voelen daarom niet wat duurder openbaar vervoer of een pensioenverlaging echt inhoudt. De man in de straat voelt dat wel. Die mensen willen we betrekken. En voor die mensen wil ik graag een spreekbuis zijn in het parlement.
Toon Christianen
