Het Leuvense stadsbestuur brengt vooral een goednieuwsshow. “Op zoiets zaten we in Leuven te wachten”, vertelt burgemeester Ridouani aan Het Laatste Nieuws over het feit dat er weer nieuwe designkamers en lofts bijkomen aan de Vaart.
PVDA-gemeenteraadslid Line De Witte reageert fel: "Ondertussen blijft het voor de gewone Leuvenaars vooral lang wachten op een betaalbare woning. Er wordt uitgepakt met de 618 nieuwe sociale woningen die zullen worden bijgebouwd, terwijl er 5.000 mensen op de wachtlijst staan." Hieronder haar verhaal over haar ontmoeting met Mo.
Mee met Mo
Enkele dagen geleden spraken we met Mo. Mo huurde een woning bij de familie Appeltans, maar die werd na controle onbewoonbaar verklaard. Omdat er een totaal gebrek is aan noodwoningen, sociale woningen of betaalbare woningen verbleef Mo nu al een maand op hotel. En wie staat hem op de wachten wanneer hij aankomt bij zijn nieuwe woning? Meneer Appeltans. Mo weigerde om opnieuw een contract te tekenen bij dezelfde criminele huisjesmelker. “Wij hebben aan onze herhuisvestingsplicht voldaan”, stelde Lies Corneillie, schepen van wonen. En dus staat Mo nu op straat en is het elke dag zoeken naar een plaats om te kunnen logeren.
Op de gemeenteraad van 27 januari stelde ik hierover een mondelinge vraag aan de schepen. Ondertussen, zo antwoordde de schepen, zijn er panden “helemaal terug in orde voor herhuisvesting. Dat is ook gecontroleerd door de brandweer, door de dienst wonen. En dan schrijft de regelgeving voor dat als je de keuze hebt tussen twee opties -die allebei uiteraard gezond en veilig zijn- dat we voor de goedkoopste oplossing moeten kiezen.” Wanneer Mo dit hoort toont hij ons de beelden die hij maakte toen hij de woning die hem werd voorgesteld ging bekijken. Net een stort. Alles is vuil en kapot. Een grote berg afvalzakken ligt te rotten. “Als jullie hier een nacht willen blijven slapen zal ik het contract tekenen”, zegt hij.
Wooncrisis
Het verhaal van Mo is jammer genoeg geen alleenstaand geval. Zo is er ook nog steeds geen oplossing voor de mensen die nog steeds in de onbewoonbaar verklaarde woningen in Lolanden leven. Dat kwetsbare mensen in onze stad vandaag overgeleverd zijn aan de grillen van huisjesmelkers zoals de familie Appeltans of Camelot Europe is geen toeval. Het is wat er gebeurt als je de wetten van de markt de vrije loop laat. Gronden die het stadsbestuur in eigen beheer had werden de afgelopen jaren verkocht, het aandeel sociale woningen daalde tot onder het door Vlaanderen vereiste minimum en de sleutels van het woonbeleid werden in handen gegeven van projectontwikkelaars die Leuven volbouwen met luxe woningen.
Gevolg: de prijzen om een woning te kopen zijn de voorbije vijftien jaar verdrievoudigd en de helft van de huurders betaalt meer dan een derde van het gezinsbudget aan huur. Wie uit de boot valt moet naar een andere stad verhuizen of wordt door het OCMW naar krotten met schimmel van huisjesmelkers geleid. Leuven kampt met een wooncrisis, maar toen ik de schepen op de gemeenteraad expliciet vroeg of het stadsbestuur die formeel erkent, kwam daar geen antwoord op.
Goednieuwsshow
In de pers brengt het stadsbestuur vooral een goednieuwsshow. “Op zoiets zaten we in Leuven te wachten”, vertelt burgemeester Ridouani aan Het Laatste Nieuws over het feit dat er weer nieuwe designkamers en lofts bijkomen aan de Vaart. Ondertussen blijft het voor de gewone Leuvenaars vooral lang wachten op een betaalbare woning. Er wordt uitgepakt met de 618 nieuwe sociale woningen die zullen worden bijgebouwd, terwijl er 5.000 mensen op de wachtlijst staan. Die bouw van 618 nieuwe sociale woningen werd bovendien al door het vorige bestuur beslist, is het absolute minimum dat we van Vlaanderen moeten bouwen en wordt ook volledig met Vlaamse middelen gefinancierd. De stad geeft daar zelf dus geen cent aan uit.
Ondertussen wordt er zes keer meer uitgegeven aan prestigeprojecten dan aan betaalbare woningen.
Het is een kwestie van keuzes en budgetten. Waar wel 25 miljoen euro voor gevonden werd, zijn de veel te dure woningen in ‘t Wisselspoor, met prijzen van 178.000 euro voor een ministudio van 50m² tot 430.000 euro voor een appartement met 4 slaapkamers. In tegenstelling tot bijna alle centrumsteden weigert het stadsbestuur om de grote bedrijven op haar grondgebied te belasten en ondertussen slaagt ze er niet in om voor mensen in nood het minimum te voorzien. Ondertussen wordt er zes keer meer uitgegeven aan prestigeprojecten dan aan betaalbare woningen.
Onduidelijkheid
Donderdag organiseert het stadsbestuur een persconferentie over de verbetering van de woonkwaliteit. “De cijfers”, lezen we in de uitnodiging, “bewijzen dat onze aanpak werkt.” Voor de mensen achter de cijfers is er vooral veel onduidelijkheid.
De stad pakt uit met een enorme stijging in het aantal gecontroleerde woningen, maar er is geen gelijkaardige stijging in het aantal controleurs die voor de stad werken. Het is vrij algemeen geweten met welke eigenaars veel problemen zijn. De vraag stelt zich of er een plan is om alle woningen van een crimineel als Appeltans proactief te controleren en of er noodwoningen, sociale woningen en betaalbare woningen worden voorzien om wie vandaag in een onbewoonbare woning woont een alternatief aan te bieden. Ik zal die vragen op de gemeenteraad blijven stellen. De mensen die vandaag in onzekerheid moeten leven verdienen antwoorden.
De eerste stap die moet genomen worden is dat het stadsbestuur erkent dat er een crisis is.
Een nieuw realisme
Het is genoeg geweest met accepteren wat zogenaamd niet valt te veranderen. Tijd om te veranderen wat niet valt te accepteren. De eerste stap die moet genomen worden is dat het stadsbestuur erkent dat er een crisis is. De tweede stap is dat ze er ook naar gaat handelen. Concreet betekent dat het volgende:
- Het stadsbestuur moet haar woonbeleid zelf in handen nemen, niet overlaten aan projectontwikkelaars. De stad zet dan zelf in op betaalbare huurwoningen zoals in Wenen. Betaalbaar = huurwoningen van maximum ⅓ van het gezinsinkomen en niet koopwoningen 355.000 euro zoals het vorige stadsbestuur voorstelde.
- Nultolerantie voor leegstand. Woningen die langer dan twee jaar leeg staan worden omgebouwd tot sociale woningen. Er is nu een onderzoek gepland om dat te doen voor een aantal woningen, maar we willen dat het in spoedtempo gebeurt voor alle woningen waar het voor mogelijk is. Een crisissituatie vereist crisismaatregelen.
- Nieuwe bouwprojecten moeten bestaan uit een derde sociale woningen en twee derde betaalbare huur- en koopwoningen. Dat is wat de Leuvenaars nodig hebben.
- Elk jaar moeten er 400 sociale woningen bijkomen. Zo komen er op 5 jaar tijd 2.000 in plaats van 618 sociale woningen bij zoals nu gepland. Dit kunnen we financieren door zoals in Zelzate en tal van andere gemeenten een eerlijke bijdrage te vragen aan de grote bedrijven op het grondgebied van de stad.
- Proactief controleren van alle huurwoningen. Daarvoor moeten veel meer controleurs worden aangenomen.
- Maximumhuurprijzen. We willen dat het stadsbestuur een raster van maximale huurprijzen opstelt op basis van kwaliteit, ligging, aantal kamers.
