Heel mijn leven speelt zich af in de buurt van het Leuvense station, in de schaduw van de parochiekerk wat verderop. Mijn ouders woonden eerst in de Ernest Solvaystraat en kochten later een huis op de Martelarenlaan, waar ze nu nog steeds wonen.
In 1991 kon ik mijn eigen stekje op de kop tikken in de Ijzerenwegstraat en heb het als twintiger met veel goede moed en al mijn spaarcenten, beetje bij beetje, verbouwd.
Zoals de naam al doet vermoeden bestaat deze straat veelal uit een knusse verzameling werkmanshuisjes, die het zo typische beeld van onze oude deelgemeente uitstralen.
Ik leerde mijn man kennen in het Leuvense en we stichtten er samen ons gezin. Mijn kinderen werden in dezelfde kerk gedoopt, gingen er naar school, ravotten er in de jeugdbeweging en zetten later mee de schouders onder het plaatselijke jeugdhuis.
De geruchten over grootse plannen met de zogenoemde ‘kop van Kessel-Lo’ deden al geruime tijd de ronde, maar dat het tot zo’n onthoofding zou komen, had ik nooit durven denken.
Eerst leken al die megalomane ideeën nog heel ver weg … eerder iets voor op mijn pensioengerechtigde leeftijd. Hoe veraf klinkt 2027 als dertiger, in de fleur van je leven ...
Het zal mijn tijd wel duren, dacht ik nog …
Sommige buurtbewoners hebben niet afgewacht. Ze kozen eieren voor hun geld of ondernamen al vroeg zelf stappen naar het toenmalige stadsbestuur om een betere verkoopprijs te bedisselen.
Ik herinner me krantenartikelen over de eerste fase met dezelfde bekommernissen: 'we vinden geen woning voor de geboden prijs'. Uiteindelijk werden de betrokkenen correct vergoed en vonden een woning in de buurt.
Stadsbesturen komen en gaan, en soms leek het erop of er niemand echt wist waar het met onze woonbuurt naartoe moest.
We kregen een tweede adem toen onze straat, samen met de eerste grote werken aan de stationsbuurt werd opgewaardeerd. De heroriëntering en de volledig nieuwe bestrating gaf even hoop dat we toch zouden kunnen blijven.
Destijds werden er enkele informatierondes georganiseerd, om te peilen naar onze mening en welbevinden over de herinrichting.
We hebben echter veel verschillende voorstellen en plannen gezien, met en zonder het behoud van onze straat. Het voedde vooral de onzekerheid. Tot op vandaag kennen we de definitieve plannen van de stad niet. Soms denk ik dat ze er zelf nog altijd niet uit zijn.
Ineens leek de onteigening in een versnelling te komen. Misschien door een beslissing 'van hogerhand'. De Vlaamse overheid had plots de wens om een busbaan aan te leggen op de Diestsesteenweg, en daardoor moesten sommige huizen toch weer wijken.
Daarnaast werd beslist, door de stad Leuven en het OCMW-Leuven, om de volledige wijk te onteigenen. Alles moet nu tegen de vlakte. Het is spijtig dat er blijkbaar niet werd gekeken naar de mogelijkheid om sommige huizen binnen de stadsvernieuwing te behouden. Op die manier blijft het stadsgezicht herkenbaar en gaat de eigenheid niet verloren, zoals ze bijvoorbeeld doen op de oude Stella site.
We kregen eind vorig jaar een brief met de aanhef 'aan de bewoner van dit pand' met de reden voor de onteigening en de planning. Ik citeer “voor de verkeersveiligheid, betere lucht- en omgevingskwaliteit en een kwalitatieve verknoping van de verschillende vervoerstromen”.
Hoe de afbraak van mijn huis voor een betere luchtkwaliteit kan zorgen is me niet helemaal duidelijk. Als de luchtkwaliteit niet voldoet, waarom plant men er dan naar alle waarschijnlijkheid nieuwe wooneenheden? Nog een toren of meerdere ?
We kregen ook meteen een tijdlijn voorgeschoteld: 2021 start sloopwerken, 2021-2023 masterplan, 2024 start heraanleg.
In januari dit jaar kwam er een schatter over de vloer en een maand later kregen we een bod. Te nemen of te laten. Betwisting kan altijd - dit staat ook zo in Vlaamse wetten gegoten - maar concreet is er van enig overleg of onderhandeling geen sprake. Ik geloofde lang nog in een eventuele ruilhandel... een nieuwe woonst, nog te bouwen op de plaats van mijn huis. Maar niets is minder waar.
Ga toch gewoon elders wonen, zou je denken.
Er is echter weinig alternatief. Er wordt ons bv. geen enkel voorrecht aangeboden op de nog te construeren nieuwbouw ter plekke of elders in de buurt.
Ik meen begrepen te hebben dat we nog kunnen blijven tot de zomer van volgend jaar. Zoiets komt altijd sneller dichterbij dan men zou wensen.
Sommige eigenaars verliezen enkel hun eigendom. Wij verliezen naast ons huis ook onze thuis. In mijn ogen is er nochtans een wezenlijk verschil, maar in beide gevallen hebben die bakstenen blijkbaar dezelfde prijs. Met het voorgestelde bod kunnen we in Kessel-Lo waarschijnlijk geen gelijk(w)aardige woning kopen.
Ons huis herbergt een heel gezin. Ik heb via een erfdienstbaarheid een klein tuintje kunnen bekomen . We kunnen buiten zitten en we kunnen er onze fietsen en afvalcontainers kwijt . Recht tegenover de deur huren we een stukje grond
om de auto te stallen. Handig in een buurt waar zelden plaats is. Mijn man en ik werken respectievelijk in Zaventem en Tervuren, en bereikbaarheid met de wagen is voor mijn man een noodzaak (het openbaar vervoer is helaas niet afgestemd op ploegendienst) De nabijheid van het station wierp ook zijn vruchten af toen mijn kinderen begonnen te studeren. De opties voor hoger onderwijs groeien enorm als alles slechts minder dan een uurtje pendelen van je voordeur verwijderd is.
Een huis met drie slaapkamers met een tuintje en een parkeerplaats in het Leuvense kunnen we voor de prijs die we krijgen waarschijnlijk nooit vinden.
Voor de geboden som kan ik misschien een huis kopen dat volledig moet worden gerenoveerd en dus voelt dit alsof ik 30 jaar terug in de tijd gekatapulteerd word, en helemaal overnieuw zal moeten beginnen. Nog lenen wanneer je einde carrière bent kan ,maar is ook geen evidentie.
Nu word ik, samen met mijn man en 2 inwonende kinderen, op mijn leeftijd verjaagd voor een busbaan. Dat wringt.
Het valt mij trouwens op hoe weinig mensen op de hoogte zijn, dat er hier meer dan 40 huizen worden onteigend, en dat er dus een hele wijk tegen de vlakte zal gaan. Met slecht nieuws wint men geen stemmen, met het uitpakken met grootste projecten allicht wel. Nochtans gaan er achter die bouwwerken kleine drama’s schuil.
Ik hoop dat de Leuvenaars en de pendelaars beter worden van dit ‘masterplan’. Dat hoop ik echt. Ik verwacht alleen dat wij daarvoor geen al te hoge tol hoeven te betalen.
Ik reken erop dat iedereen ,van architect tot ingenieur tot beleidsmaker ....er met de nodige zorgvuldigheid mee omgaat, en men niet onder druk overhaaste en foute beslissingen neemt die uiteindelijk niet de juiste bleken te zijn...we hebben daar al een paar voorbeelden van.
Het gaat hier tenslotte over een stukje Kessels patrimonium en vooral ook … over mensen die hier zijn opgegroeid.
Isabel Van Daele, 26 augustus 2021, Kessel- Lo